Wat u moet weten over Duindoorn

Jarenlang werd duindoorn in dit land omarmd als een ideale struik voor landschapsarchitectuur. Het was een uitkomst voor tuinders die op zoek waren naar een heg voor krappe ruimtes of voor gebieden waar je het zou kunnen planten en vergeten. Het bleek dat het dat allemaal was. Maar er zat ook een keerzijde aan.

Wat is Duindoorn?

Wegedoorn is een niet-inheemse houtachtige struik/boom die tot 20 voet lang wordt. Ook bekend als gewone duindoorn, Europese duindoorn, Hart's doorn en Europese wegdoorn, werd de plant in de jaren 1800 geïntroduceerd in Noord-Amerika. Het kan uit Europa zijn meegebracht voor medicinale doeleinden of als landschapsplant, volgens onderzoekers.

Tegenwoordig wordt duindoorn algemeen beschouwd als een zeer invasieve soort, vooral in het Midwesten en delen van Canada. (Er zijn een paar inheemse duindoorns in de VS die erop lijken, alleen kleiner en niet invasief.)

Hoe het invasief werd?

Wegedoorn werd populair voor landschapsarchitectuur omdat het snel rijpt en een aantrekkelijke haag vormt. Helaas werd de agressieve groei een vloek omdat de zaden zich snel in het wild verspreidden.

Gewone duindoorn produceert een grote hoeveelheid bessen die worden gegeten en vervolgens worden verspreid door vogels en muizen. De bessen hebben een laxerende werking, dus als ze worden gegeten, scheiden de dieren hun zaden snel uit. De zaden zijn winterhard zodat ze jaren in de grond kunnen overleven, volgens experts van Columbia University.

Waar groeit het?

Het is bijna makkelijker om te vragen, waar groeit het niet? Gewone duindoorn is zeer adaptief gebleken. Je ziet het nog steeds in landschappen. Experts van Columbia zeggen dat het eikenbossen, savannes, prairies en oeverbossen in de buurt van rivieren en beken zijn. En je vindt het in akkers en wetlands.

Waarom je het niet zou moeten planten

Er zijn meerdere problemen met duindoorn. Vrienden van de rivier de Mississippi, een organisatie die werkt aan het elimineren van duindoorn, wijst op deze grote zorgen:

• Het is een arme voedselbron voor vogels en muizen omdat het geen voeding heeft. Het neemt dus ruimte in het wild in beslag zonder voedsel te leveren aan de wezens die daar leven.
• De bladeren bevatten veel stikstof, dus trekken ze afbrekers zoals wormen aan. Maar de bladeren vallen snel uiteen, waardoor een ongelijkmatige voedselcyclus voor de ontbinders ontstaat.
• Het hoge stikstofgehalte van de bladeren verandert de bodem make-up, het ontmoedigen van inheemse planten en het uitnodigen van andere invasieve planten.
• Het verduistert inheemse planten, waaronder bomen, struiken en bodembedekkers. Hun verlies kan leiden tot verlies van dieren in het wild, bodemverslechtering en erosie.