Vrouwen in het vak: sanitair

Deze FHM-serie laat lezers kennismaken met slechts een paar van de vrouwen die het goedmaken 11% van het bouwpersoneel in de Verenigde Staten, waarbij verhalen over hun carrière in het veld onder de aandacht worden gebracht. Ken je iemand die we zouden moeten uitlichten? Email ons hier.

Toen Judaline Cassidy haar zinnen zette op een... handelsschool onderwijs in haar thuisland Trinidad en Tobago moest de nog geen anderhalve meter lange jonge vrouw eerst de instructeur ervan overtuigen dat ze hack het als loodgieter.

"Ik viel letterlijk neer en deed push-ups en zei:" Ik heb dit! ", zegt ze. "En zo werd ik toegelaten tot het programma."

Na school verhuisde Cassidy naar New York City, waar ze werkte als oppas, huishoudster en personal shopper. Toen ze zich eenmaal verdiepte in sanitair, blonk ze al snel uit en werd ze een van de eerste vrouwen die werd toegelaten tot Plumbers Local No. 371 op Staten Island. Vijfentwintig jaar later is ze nog steeds gepassioneerd door het vak en haar vakbond, terwijl

haar vak beheersen voor de New York City Housing Authority.

Cassidy's lange lijst met prestaties omvat onder meer dat ze de eerste vrouw is die is gekozen in de examencommissie van Plumbers Local No. 1 in New York City. Ze heeft talloze onderscheidingen ontvangen voor haar onvermoeibare activisme voor vrouwen in de handel, inclusief oprichting Gereedschap & Tiara's, een non-profitorganisatie die meisjes kennis laat maken met het bouwvak.

We spraken met Cassidy over haar kijk op de staat van de sanitairindustrie.

V: Hoe heeft COVID uw bedrijf beïnvloed?

EEN: Vanaf het begin van COVID moest ik nog dagelijks in de appartementen van mensen werken. Vroeger ging ik elke dag versteend naar mijn werk en kwam ik elke dag versteend thuis. Maak ik ze ziek of maken ze mij ziek?

Nu ben ik niet zo bang als aan het begin van COVID. Maar toen was het echt eng om een ​​essentiële werker te zijn. Wat we als handelaars en handelaars doen, zullen we altijd essentieel zijn. Zelfs als mensen dat niet zeggen, weten we het nog steeds.

Vraag: Welke sanitairprojecten vallen u op?

EEN: Oh ja, veel van hen. Ik heb aan enkele van de meest verbazingwekkende gebouwen gewerkt. Die enorme hoogbouw, dat landschap van New York City, die betonnen jungle, dat ben ik.

Ik heb bij de Verenigde Naties en bij Ground Zero gewerkt. Ik was getraumatiseerd door 9/11 en het was heel moeilijk voor mij om terug in de stad te werken. Toen ik daar een jaar of twee later werkte, was ik trots. En als ik op 42nd Street loop, zijn er zoveel gebouwen en kantoren waar ik aan heb gewerkt.

Dat is iets voor een handelaar. We lopen langs en weten dat onze hand dit gebouw heeft aangeraakt, en het is een trots om dat te weten.

Vraag: Welke veranderingen heb je de afgelopen 10 jaar gezien?

EEN: Het was echt moeilijk om die muur van mannelijke stilte te doorbreken toen ik net begon. Nu omhelzen mannen vrouwen die in de handel komen. We hebben net onze inzamelingsactie gedaan voor Tools & Tiaras. Jarenlang waren onze belangrijkste supporters vrouwen. Deze keer kwamen de mannen groots voor ons opdagen.

Er zijn ook andere dingen, zoals de loodgieterskalender vroeger sexy vrouwen met sleutels waren die duidelijk geen loodgieterswerk deden. Nu ben ik het, iemand die sexy is en ook weet hoe hij tools moet gebruiken. En dat is belangrijk, want als vrouwen mensen zien die op hen lijken, is de kans groter dat ze het doen. Veel vrouwen zijn hiertoe in staat als ze de kans krijgen.

Vraag: Zijn er voordelen aan het vrouw zijn in de loodgietersbranche?

EEN: Ik denk dat gewoon een vrouw zijn gunstig is, en ik zou willen dat meer vrouwen dat zouden omarmen.

Vrouwen zijn erg nauwgezet, we zijn erg netjes en we zijn erg georganiseerd. Sommige vrouwen maken zich zorgen dat ze niet sterk genoeg zijn, maar niet alle banen vereisen brute kracht. U kunt bepaalde dingen doen, zoals het vergroten van de hefboomwerking van a moersleutel, wat u een voorsprong geeft om de klus te klaren. Ik kan altijd manieren vinden, omdat de hersenen een manier hebben om dingen te laten werken. Ik vind het leuk om puzzels op te lossen.

Het enige wat ik leuk zou vinden aan een man zijn, is dat ik gemakkelijk kan plassen, vooral in de winter, wanneer we zoveel kleren aan hebben en naar de badkamer gaan een groot gedoe is.

Vraag: Heb je advies voor jonge vrouwen die in de loodgieter willen stappen?

EEN: Banen hebben geen geslachten en de beroepen kunnen je ticket zijn van armoede naar middenklasse. Dat deed de loodgieter voor mij. Ik ben opgegroeid zonder van mezelf te houden, had geen zelfvertrouwen. Maar toen ik een hulpmiddel oppakte, veranderde het de manier waarop ik naar mezelf keek en hoe geweldig ik was. Het geeft kracht.

Meisjes moeten weten dat ze deel kunnen uitmaken van een lucratieve en levensveranderende industrie, maar ook dat ze een veelzijdige vaardigheid kunnen hebben die overal ter wereld kan worden gebruikt. Bij elke baan is de moeilijkheid niet de eigenlijke baan, het is de politiek met de mensen. Het zijn altijd de mensen. Dus pak je superheldencape, wees een strijder voor de zaak, heb je alter ego en weet dat je dit kunt. Je zult versteld staan ​​hoe geweldig je bent.

V: Waarom wordt u de 'feministische loodgieter' genoemd en hoe reageren collega's daarop?

EEN: Mijn vriend begon me op evenementen voor te stellen als 'de feministische loodgieter'. Omdat ik een sociale activist ben, vond ik het leuk en heb ik het aan mijn bio toegevoegd. Het leidt tot veel gesprekken. Vrouwen snappen het. En ik ben zo blij dat de broederschap van mannen verandert en steeds comfortabeler wordt met vrouwen op het werk.

Sommige mannen vragen wel: "Wat is een feministische loodgieter?" Ik zeg: “Een vrouwelijke loodgieter. Dat is het." Dan raken ze leeg. Het is alsof ze op zoek waren naar iets om over te strijden. Ik weet niet of ze dachten dat ik zou zeggen "verbrand de beha's", maar nee, dat is het niet. Het is gewoon een coole titel, dus ik omarm het.

Vraag: Wat zijn uw handelsspecifieke doelen?

EEN: Ik wil een stem zijn voor alle mensen in het vak, zodat mensen naar ons opkijken en erkennen dat we altijd essentieel zijn geweest en essentieel zullen blijven. Het is mijn missie, want ik vond mijn doel in sanitair en in het zijn van een handelaar.

Mijn doel voor dit land is dat mensen echt waardeer geschoolde arbeiders en hun kinderen leren dat dit geweldige banen zijn en dat de mensen die ze doen buitengewoon intelligent zijn. Wij bouwen de gebouwen waarin u werkt, leeft en waarin u elke dag vermaakt. Laten we ervoor zorgen dat handelsprogramma's op onze scholen blijven en dat ze worden gefinancierd.

Vraag: Wat zijn uw go-to-tools?

EEN: ik heb geen gereedschapstas per se, maar ik heb altijd op mijn denim. Ik ben een Carhartt-meisje. (Noot van de redactie: Carhartt maakt niet langer Cassidy's favoriete denim, maar ze gebruikt dit ook geïsoleerde jas.)

In mijn zakken zitten een paar babykanaal sloten, een viervoudige schroevendraaier en een rolmaat. Dat is waar ik elke baan mee binnenstap. Dan ga ik mijn emmer met gereedschap halen, waar altijd een pijpsleutel. En ik moet op mijn bandana die ik draag als Axl Rose. Ik ben een meisje uit de jaren 80. Als de winter komt, doe ik mee de muts. Dat is mijn superheldenkostuum dat ik elke dag draag.

Loodgieter Judaline Cassidy Bio

Als 25-jarige New Yorkse loodgieter, Judaline Cassidy heeft barrières doorbroken die vechten voor gelijkheid voor vrouwen in de door mannen gedomineerde bouwsector. Ze is een van CNN's 2020 Kampioenen voor verandering, de stem achter de handelsmerkzin 'Jobs Don't Have Genders', de oprichter van de baanbrekende non-profitorganisatie Gereedschap & Tiara's, een openbare spreker, rolmodel en ontvanger van talrijke prijzen en erkenningen.

Schrijver Karuna Eberl Bio

Karuna Eberl levert regelmatig bijdragen aan FamilyHandyman.com. Ze heeft de afgelopen 25 jaar gewerkt als freelance journalist en filmmaker, gespecialiseerd in het vertellen van verhalen over mensen, natuur, reizen, wetenschap en geschiedenis. Ze heeft talloze prijzen gewonnen voor haar schrijven, haar Reisgids Florida Keys en haar documentaire Het Guerrero-project.

Karuna schrijft over dieren in het wild, natuur, geschiedenis en reizen voor tijdschriften, kranten en websites inclusief National Geographic, Nationale parken, Discovery Channel, Atlas Obscura en het Hoge Land Nieuws. Ze produceerde ook een aantal onafhankelijke films en regisseerde de documentaire The Guerrero Project, over de zoektocht naar een gezonken slavenschip. Zij en haar man, Steve, schreven een bekroonde gids voor de Florida Keys en zijn momenteel een verlaten huis in een spookstad volledig aan het renoveren. Ze heeft een B.A. in journalistiek en geologie van de Universiteit van Montana. Lid van OWAA, SATW.