Πώς έγινα υδραυλικός

Η οδήγηση μέσω του νοτιοανατολικού Ουισκόνσιν σας μεταφέρει στην καρδιά του Μιλγουόκι και των γειτονικών προαστίων του. Αυτές οι περιοχές είναι γεμάτες με γοητευτικά παλαιότερα σπίτια, όπως τα μπανγκαλόου της δεκαετίας του 1920, τα Tudors της δεκαετίας του 1930 και το μίνιμαλ, παραδοσιακό στιλ της δεκαετίας του 1940 και του 1950.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί ένας υδραυλικός που ειδικεύεται σε παλαιότερα σπίτια, όπως ο Jessie Cannizzaro, θα είχε μια ζωντανή, ακμάζουσα επιχείρηση εδώ. Η Cannizzaro δεν είχε σκοπό να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα της. Αλλά υδραυλικά ήταν στο αίμα της και τα χέρια της λαχταρούσαν να δουλέψουν. Όπως τόσα πολλά, απλά της πήρε χρόνο για να βρει το δικό της μονοπάτι.

Εισαγωγή στον κόσμο των υδραυλικών

Ευγενική παραχώρηση Jessie Cannizzaro

Όταν η Cannizzaro μιλάει για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με τα υδραυλικά, το χαμόγελό της πλαταίνει. «Ο μπαμπάς μου», λέει.

Ο πατέρας της, Tom Cannizzaro, ήταν υδραυλικός. Τα Σαββατοκύριακα και το καλοκαίρι, η Jessie πήγαινε με τον μπαμπά της σε εργοτάξια. Ήταν υπεύθυνη για δίνοντάς του εργαλεία και κρατώντας το φακό. (Η Τζέσυ λέει, με ένα γέλιο, ο μπαμπάς της συχνά παραπονιόταν ότι δεν κράτησε ποτέ το φως εκεί που ήθελε.) Ακόμα και σήμερα, Κάποιος διατηρεί πάθος για τη δουλειά του.

«Θα γίνει 80 φέτος», λέει. «Κρατά ακόμα την άδεια του για να μπορεί να κάνει επισκευές και να κάνει πράγματα για τους φίλους του».

Αυτό το πάθος της έπεσε πάνω της. Τα μάτια της Jessie φωτίζονται καθώς περιγράφει μια δουλειά που έκαναν σε ένα ξενοδοχείο στο Menomonee Falls, Wis. Κάθε φορά που οδηγεί δίπλα της, της θυμίζει την πρώτη φορά που της εμπιστεύτηκε ένα φακό προπανίου.

«Φυσικά, πάντα αστειεύομαι όταν λέω στους ανθρώπους αυτή την ιστορία ότι ο OSHA [Η Διοίκηση Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία] θα τα είχε πάθει εάν το έβλεπαν», λέει. «Αυτό δεν πρέπει να κάνει ένα επτάχρονο παιδί». Αλλά της έδωσε μια γεύση για υδραυλικά.

Αρχική Διαδρομή Σταδιοδρομίας

Όπως πολλά παιδιά που προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους, η Jessie Cannizzaro ακολούθησε διαφορετικό δρόμο από τον πατέρα της. Ήταν η πρώτη στην οικογένειά της που πήγε στο κολέγιο, με ειδικότητα στις επιχειρήσεις. Αλλά ενώ ήταν εκεί, ο Τομ υπέστη εγκεφαλικό και έχασε μέρος της δύναμής του στην αριστερή του πλευρά. Αυτό τον δυσκόλευε να κάνει πράγματα μόνος του, έτσι βοήθησε.

Η Cannizzaro μπήκε ανάμεσα στο να βοηθήσει τον μπαμπά της στη δουλειά και να πάει στο μάθημα. Πίσω στο πλευρό του, συνειδητοποίησε ότι «απόλαυσε να δουλεύει με τα χέρια [της] πολύ περισσότερο από το να κάνει χαρτιά».

Έτσι αποφάσισε να τελειώσει το πτυχίο της και μετά να πάρει την άδεια υδραυλικών. Αυτός ο «παράλληλος δρόμος» την οδήγησε να ξεκινήσει τη δική της επιχείρηση υδραυλικών. Μόλις ο Τομ πλησίασε τη σύνταξη, εργάστηκε σε μια άλλη εταιρεία υδραυλικών. Μετά από πέντε και πλέον χρόνια από αυτό, ήξερε ότι ήταν καιρός να βγει μόνη της.

Κερδίζοντας βάση στην επιχείρηση

Ευγενική παραχώρηση Jessie Cannizzaro

Στην αρχή, τα χρήματα ήταν σφιχτά. «Αγόρασα ένα μεταχειρισμένο φορτηγό από το Ιλινόις επειδή ήταν προσιτό και ξεκίνησα από την εφεδρική κρεβατοκάμαρά μου στο υπόγειο και το γκαράζ», λέει. Η Cannizzaro ανησύχησε ότι οι γείτονές της μπορεί να φρικάρουν ότι το φορτηγό της δουλειάς της πήγαινε πέρα ​​δώθε όλη μέρα. Το αντίθετο μάλιστα.

«Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους έγιναν πελάτες - και εξακολουθούν να είναι πελάτες μας», λέει.

ο η επιχείρηση μεγάλωσε. «Ήμουν σαν, Ω! Δεν μπορώ να συμβαδίσω με όλα αυτά», λέει. «Είχα τόση πολλή δουλειά». Έτσι ο Cannizzaro άρχισε να προσλαμβάνει βοήθεια. «Και από τότε μεγαλώνουμε!» αυτή λέει.

Ο λόγος της επιτυχίας της μπορεί να είναι η εξυπηρέτηση πελατών της, η στοχαστικότητα που δείχνει όταν εργάζεται με τους πελάτες της. Αλλά ένας μεγαλύτερος παράγοντας μπορεί να είναι η βαθιά εκτίμησή της για τα παλιά υδραυλικά. Της αρέσει να βοηθά τους πελάτες της να φροντίζουν σωστά τα υδραυλικά τους, ώστε να μπορούν να αποφύγουν μεγαλύτερες καταστροφές - όπως έκανε ο μπαμπάς της.